Πως χάθηκε η αυτάρκεια στη χώρα: To παράδειγμα της Θεσσαλίας

​Στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, στη λεκάνη απορροής των νερών του όρους Κόζιακα και ανάμεσα στις αγροτικές κοινότητες Κόκκινου Πύργου, Αγίων Αποστόλων, Ρογγίων, Διπόταμου και Πυργετού βρίσκονται οι φλέβες (κανάλια) με τρεχούμενο νερό ήπιας ροής.

Οι φλέβες δημιουργήθηκαν κύρια από φυσικές πηγές (ανάβρες) που με τον καιρό διανοίχθηκαν από τους αγρότες, διοχετεύοντας σ’αυτές το νερό της βροχής και των αρτεσιανών.  Ο μικρός αυτός υγροβιότοπος αποστραγγίζει το νερό της περιοχής, κάνοντας τη γη καλλιεργήσιμη, επικοινωνώντας με τον Κουμέρκη  και τον Αγιαμονιώτη ποταμό, οι οποίοι με τη σειρά τους συνδέονται με τους παραποτάμους του Πηνειού,Ανάποδο και Σαλαμπριά .

Ψάρια (αγάδες και μυλωνάκια), καραβίδες, καβούρια, χέλια, βίδρες και νερόκοτες ζούσαν στον υγροβιότοπο των φλεβών, ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Παράλληλα, υπήρχε μια τοπική διατροφική αυτάρκεια των αγροτών βασιζόμενη στα οικόσιτα ζώα (κότες, πάπιες, γουρούνια, αρνιά, κατσίκια και αγελάδες) και στους κήπους που όλοι μα όλοι καλλιεργούσαν, ενώ συμπλήρωναν  τα γεύματα τους με ψάρια και καραβίδες που ψάρευαν στις φλέβες και στα ποτάμια.

Οι τοπικές αγροτικές κοινωνίες είχαν προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον, δίνοντας δείγματα ανακύκλωσης, κυκλικής εναλλαγής καλλιεργειών, αυτάρκειας, προστασίας της βιοποικιλότητας, οικολογίας, μέτρου, σεβασμού στο περιβάλλον, ανεξαρτησίας από εισροές, όλα αυτά, ενδεχομένως, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου αυτές τις έννοιες.

Πέρα από την αυτάρκεια (οικονομική και διατροφική) που παρείχαν στους αγρότες τα κατοικίδια ζώα, οι κοπριές τους χρησίμευαν ως λίπασμα για τους κήπους. Με τα περισσεύματα των κήπων (από τα παζάρια) τάιζαν τα οικόσιτα ζώα τους. Παράλληλα, κρατούσαν και αντάλλασαν ντόπιους σπόρους φυτών, εξασφαλίζοντας ποικιλία γεύσεων.

Βοσκότοποι (λιβάδια), κήποι, καλλιέργειες (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, τριφύλλι) εναλλάσσονταν κατά καιρούς στη καλλιέργεια διατηρώντας τη γη παραγωγική και υγιή. Με τα γέρικα ξύλα από τους φυσικούς φράχτες   (λεύκες, αγριολεύκες, φτελιάδες, ιτιές) ζέσταιναν τα σπίτια τους τον χειμώνα, ενώ οι περισσότεροι φρόντιζαν και ένα μικρό αμπέλι για τις χαρές και τις λύπες της ζωής.

Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές τις δεκαετίας του ’80, εισβάλλει στην οικονομία της υπαίθρου η ονομαζόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη», έχοντας ως κυρίαρχο στοιχείο την υποταγή του περιβάλλοντος και των αγροτών στην εντατικοποίηση της παραγωγής και στο μύθο της συνεχούς μεγέθυνσης.

Μονοκαλλιέργειες καρπουζιών, καπνού, καλαμποκιού και κυρίως βάμβακος ισοπεδώνουν κάθε σπιθαμή της γης. Δένδρα κόβονται, ανεμοφράκτες γκρεμίζονται, μπροστά το τρακτέρ ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα, ακολουθεί το χημικό λίπασμα και στη συνέχεια η σπορά με καινούργιους υβριδικούς σπόρους. Αργότερα ακολουθούν κι άλλοι ψεκασμοί με ζιζανιοκτόνα (για τα χορτάρια) και με εντομοκτόνα για «τα βλαβερά» έντομα.

Χιλιάδες τόνοι χημικών λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων, εντομοκτόνων, παρασιτοκτόνων, ρίχνονται στην αγροτική γη. Το νερό της βροχής και του ποτίσματος ξεπλένει τα υπολείμματα των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων. Κιτρινίζουν οι φλέβες από τα ζιζανιοκτόνα, το νερό της φλέβας, λόγω της ήπιας ροής, «κρατάει» για μέρες τα φυτοφάρμακα.

Οι Αγάδες ψοφάνε, οι καραβίδες και τα χέλια εξαφανίζονται, η υπόλοιπη υδρόβια ζωή (νερόκοτες, βίδρες. νεροχελώνες) και τα πουλιά εγκαταλείπουν τις φλέβες λόγω έλλειψης τροφής. Ο υδροφόρος ορίζοντας γεμίζει νιτρικά. Σύμφωνα με έρευνα του  καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ. Νικήτα Μυλόπουλο στην ευρύτερη περιοχή χρησιμοποιούνται 230.000 τόνοι λιπάσματα και 2.000 τόνοι φυτοφάρμακα σε ετήσια βάση.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αγρότης να χάσει την επαφή με τον κύκλο ζωής της γης. Υιοθετεί τη γραμμική αντίληψη για την παραγωγή και χάνει την αυτάρκεια του.

Επιδοτήσεις ρέουν άφθονες, πολυεθνικές αγροχημικών, τράπεζες και εταιρείες παραγωγής αγροτικών μηχανημάτων κάνουν χρυσές δουλείες. Η Ελλάδα από την ένταξή της στην Ε.Ε. έλαβε 120 δις Ευρώ σαν επιδοτήσεις. Από τα λεφτά αυτά τα 51,3 δις επέστρεψαν στις εταιρείες της Δ. Ευρώπης που προμηθεύουν τόσα χρόνια τη χώρα με εξοπλισμό, μηχανήματα και πρώτες ύλες. (εφημερίδα Ελευθεροτυπία 17/10/2010)

Το Α.Ε.Π. της χώρας μεγαλώνει, μεγαλώνοντας συγχρόνως και η εξάρτηση από τις πολυεθνικές αγροχημικών προϊόντων. Οι σπόροι κάθε χρόνο αγοράζονται, οι ίδιες πολυεθνικές εταιρείες που παράγουν τους σπόρους – υβρίδια, παράγουν και τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα (στις μέρες μας είναι πάλι οι ίδιες οι εταιρείες που προωθούν τη καλλιέργεια των μεταλλαγμένων).

Αγοράζονται μεγαλύτερα και βαρύτερα γεωργικά μηχανήματα, η γη οργώνεται όλο και πιο βαθιά, ρίχνονται περισσότερα λιπάσματα και φυτοφάρμακα, η αγροτική παραγωγή αυξάνεται, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει το χρέος των αγροτών στις τράπεζες. Με στοιχεία της Αγροτικής τράπεζας, το 70% της αγροτικής γης είναι υποθηκευμένο.

Κάποια στιγμή η ύβρις της διαρκούς μεγέθυνσης δείχνει τα όρια της. Η απόδοση της αγροτικής γης, παρ’όλο  που διπλασιάζεται η ποσότητα του λιπάσματος, μένει η ίδια και μειώνεται. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Αγροτικής Ανάπτυξης, 55.000 στρέμματα στη Θεσσαλία βρίσκονται στο στάδιο της ερημοποίησης, που σημαίνει νεκρή γη, όσο και να τη λιπαίνεις δεν αποδίδει πια.

Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων  κατρακυλούν, τα προϊόντα μένουν απούλητα. Οι Γκουρού της διαρκούς ανάπτυξης προσπαθούν να στρέψουν τους αγρότες στην καλλιέργεια μεταλλαγμένων(GMO) και ενεργειακών φυτών(βιοκαύσιμα), διατηρώντας ανέπαφο το ίδιο μοντέλο παραγωγής.

Στο μεταξύ οι αγρότες μετρούν απώλειες. Η ύπαιθρος εγκαταλείπεται, η βιοποικιλότητα βρίσκεται σε κίνδυνο, εξαφανίζεται ο πλούτος των ντόπιων ποικιλιών, φυτών και ζώων, τα ύδατα υπεραντλούνται και μολύνονται, ενώ σημειώνεται κατακόρυφη πτώση του υδροφόρου ορίζοντα. Στις πεδιάδες της Θεσσαλίας οι γεωτρήσεις φτάνουν πια στα 350 μέτρα βάθος.

Την ίδια στιγμή, οι ποταμοί νεκρώνουν, υγροβιότοποι καταστρέφονται και ο Πηνειός, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γίνεται ο δεύτερος πιο μολυσμένος ποταμός στην Ευρώπη μετά τον Πάδο της Ιταλίας.

Η Λίμνη Κάρλα αποξηράνθηκε και μαζί της χάθηκε και ο παραλίμνιος πολιτισμός και το ευεργετικό για τη Θεσσαλία μικροκλίμα της. Σήμερα με την μερική της επανασύσταση, κάθε προσπάθεια για εμπλουτισμό της λίμνης με υδρόβια ζωή(ψάρια, ψαροπούλια κ.λπ)  αποτυγχάνει λόγω του μολυσμένου με βαρέα μέταλλα νερού του Πηνειού, που μεταφέρονται στους ταμιευτήρες της.

Οι αγρότες του παραδείγματος «αναπτύχθηκαν». Η ανάπτυξη τους εξαφάνισε τα ψάρια(τη τροφή τους) με τη χρήση των φυτοφαρμάκων, μόλυνε τους ποταμούς και  αυτοί με τη σειρά τους μόλυναν τη θάλασσα. Έτσι οι αγρότες μας με τα κέρδη της ανάπτυξης αγοράζουν πια τα ψάρια τους, τα οποία έχουν μεγαλώσει με ένα μέρος των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν για να «αναπτυχθούν», φαύλος κύκλος δηλαδή.

Τo Ιερατείο της διαρκούς ανάπτυξης τους λέει να μην ανησυχούνε, θα «εκτρέψουμε» τον Αχελώο. Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό του τόπου τάσσεται υπέρ της εκτροπής του Αχελώου και υπέρ της αέναης ανάπτυξης. Ο παραγωγισμός, ως συστημική υπερκομματική ιδεολογία, κυριαρχεί σχεδόν παντού.

Άνθρωποι που παράγουν με τον τρόπο των αγροτών του παραδείγματος μας, υιοθετούν – εν αγνοία τους άραγε; – και το ανάλογο νόημα ζωής που προβάλλει η διαρκής Καπιταλιστική Ανάπτυξη.

Παρήγαγε με όποιον τρόπο μπορείς για να αυξήσεις την παραγωγή σου, μη νοιάζεσαι για το φυσικό περιβάλλον, μη δείχνεις καμία αλληλεγγύη για τις γενιές που θα έρθουν. Αδιαφόρησε για τις επιπτώσεις στη υγεία των ανθρώπων που θα χρησιμοποιήσουν τα προϊόντα που παράγεις. Η ηθική του Καπιταλισμού στα μεγαλείο της! Όσο για την πείνα στον τρίτο κόσμο μην ανησυχείτε. Οι εταιρείες των μεταλλαγμένων ετοίμασαν ένα ένζυμο που θα επιτρέπει τους φτωχούς να χωνεύουν το χορτάρι και τα φύλλα των δέντρων.

Την ίδια στιγμή, με δυο ευρώ, ημερησίως που είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των χώρων του τρίτου κόσμου, επιδοτούνται ημερησίως τα βοοειδή στην Ευρώπη. Το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού (ΗΠΑ) καταναλώνει το 25% της παγκόσμιας παραγόμενης ενέργειας.

Αν όλες οι χώρες αποκτήσουν το ίδιο επίπεδο ανάπτυξης, παραγωγής και κατανάλωσης με τις ΗΠΑ, χρειαζόμαστε 3 με 4 πλανήτες ακόμα. Ο δικός μας αγρότης έχασε τους Αγάδες του και την αυτάρκεια του, ο κάτοικος του βιομηχανικά ανεπτυγμένου βορρά κάθισε να αγναντέψει τα αστέρια και αντίκρισε έντρομος την τρύπα του όζοντος.

Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Ζίγκμουντ Μπάουμαν «ο Καπιταλισμός είναι ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν  βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμα εκμεταλλευτεί, καταστρέφοντας τον». Επιβιώνει δημιουργώντας διαρκώς ανάγκες, στην περίπτωσή μας σπόρους, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, αγροτικά μηχανήματα.

Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι η αυτάρκεια των παραπάνω αγροτικών κοινοτήτων ήταν εμπόδιο στα σχέδια τους(είναι ενδεικτικό ότι καμία επιδότηση δε δίνεται στους αγρότες εάν δεν έχουν τα περίφημα καρτελάκια αγοράς υβριδικών σπόρων). Βασίζεται (ο Καπιταλισμός) στην υπερπαραγωγή και στην υπερκατανάλωση, καταστρέφοντας σύμφωνα με το Marx και τις δυο πηγές πλούτου, τη γη (καραβίδες, ψάρια και υγροβιότοποι όπως οι δικές μας φλέβες) και τους ανθρώπους (αγρότες και αγροτικές κοινότητες εν προκειμένω).

Εκτός αυτού, το οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων και η μόλυνση του περιβάλλοντος, δεν ήταν τόσο εμφανής στα χρόνια του Marx. Μια νέα αντίθεση πέρα της αντίθεσης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, (και λόγω της παγκοσμιοποίησης), γίνεται περισσότερο από ποτέ κυρίαρχα εμφανής. Είναι η αντίθεση ανθρώπου – φύσης.

Έτσι λοιπόν, εκτός από το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής (που παραμένει καθοριστικό) αυτός καθαυτός ο τρόπος παραγωγής (εκτατικός, γραμμικός, βιομηχανικός, καπιταλιστικός) όπως και να τον ονομάσει κανείς, εφόσον διέπεται από την αντίληψη της διαρκούς μεγέθυνσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, οδηγεί σε αδιέξοδο (εκτός και αν δεχτούμε ότι ο εποικισμός άλλων πλανητών από το ανθρώπινο είδος είναι εφικτός).

Για μας «η οικολογία είναι ανατρεπτική, επειδή θέτει υπό ερώτηση το καπιταλιστικό φαντασιακό που εξουσιάζει τον πλανήτη. Απορρίπτει το κεντρικό κίνητρο, σύμφωνα με το οποίο η μοίρα μας είναι να αυξάνουμε ασταμάτητα την παραγωγή και την κατανάλωση. Δείχνει (η οικολογία) τον καταστροφικό αντίκτυπο της καπιταλιστικής λογικής πάνω στο φυσικό περιβάλλον και στη ζωή των ανθρώπινων όντων».

Ίσως χρειαστεί αρκετός χρόνος και προσπάθεια ακόμα για να αποδομηθεί το κεντρικό φαντασιακό της διαρκούς μεγέθυνσης στον αγροτικό κόσμο και μια σειρά από αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν στους αγρότες κυρίως μέσω των επιδοτήσεων των Βρυξελών. Κυρίως χρειάζεται να γίνει εμφανής ένας άλλος τρόπος παραγωγής στους ίδιους τους αγρότες.

Η άρνηση των κατοίκων των Μεγάλων Καλυβίων να επιτρέψουν την τερατώδη μεγέθυνση της πρώην ΕΛ.ΒΙ.Κ., η άρνηση της Ο.Α.Σ.Ε. (ομοσπονδία αγροτικών συλλόγων Ελλάδας) στην καλλιέργεια των μεταλλαγμένων και ο αγώνας ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου είναι κοινά στοιχεία αντίστασης και αποδόμησης της διαρκούς Καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Κοινότητες, όπως το «Πελίτι» ή ο «Αιγίλοπας», που δραστηριοποιούνται στην εύρεση, συλλογή και διαφύλαξη ντόπιων σπόρων και φυτών και των αυτοχθόνων αγροτικών ζώων και τα μικρά και μεσαία αγροκτήματα (κυρίως οικογενειακής δομής) που δημιουργούνται σιγά-σιγά παντού στον τόπο μας, παράγοντας τοπικά ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, δείχνουν να ξαναπιάνουν το νήμα από το σημείο που κόπηκε…

​*Από το περιεχόμενο του βιβλίου Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης – τοπικοποίησης, του Γιώργου Κολέμπα και του Γιάννη Μπίλλα, Εκδόσεις των Συναδέλφων

πηγή: www.topikopoiisi.eu/

Πως θα ζούμε καλύτερα με λιγότερη δουλειά

Γράφει ο

Γιώργος Κολέμπας

Κερδίζοντας χρόνο και εξοικονομώντας πόρους για την ευζωία με επάρκεια!

Πώς μπορούμε να λύσουμε τα πιεστικά προβλήματα του σήμερα, χωρίς να περικόψουμε την «ευημερία» μας; Μήπως αληθινή ευημερία θα ήταν «να ζούμε καλύτερα με λιγότερη δουλειά»;
Μήπως μπορούμε να πετύχουμε μια καλύτερη συνολικά ζωή (ευζωία, buen vivir) εξασφαλίζοντας περισσότερο χρόνο(θεωρούμενος ο χρόνος σαν φυσικός πόρος που έτσι είναι πραγματικά), αυξημένη αυτάρκεια, πιο έντονες κοινωνικές σχέσεις( θεωρούμενες ως σχεσιακά αγαθά); Μήπως η μείωση του εργάσιμου χρόνου είναι ένα μέσο για τους αναγκαίους κοινωνικούς και ατομικούς μετασχηματισμούς;
Έτσι δε μπορούμε να πετύχουμε τη μείωση της γρήγορης κατανάλωσης προϊόντων της μαζικής παραγωγής, τα οποία προϊόντα παράγονται με καταστροφικό για το περιβάλλον τρόπο και μεγάλο οικολογικό αποτύπωμα και ταυτόχρονα να επιδιώξουμε μια αυτεξούσια συνολικά καλή ζωή που δεν θα στηρίζεται στην υπερκατανάλωση πόρων αλλά στην εγκρατή και επαρκή τους χρήση; 
Η επικρατούσα τάση της οικονομικής επιστήμης κόντρα στη Γαία
Για να αναπτύξουμε την επιχειρηματολογία μας για τους αναγκαίους μετασχηματισμούς που οραματιζόμαστε και για ένα σχέδιο με το οποίο θα πετύχουμε την ευζωία με επάρκεια, θα χρειασθεί να αρχίσουμε με ένα ευρύ περίγραμμα των παγκόσμιων διλημμάτων που δημιουργούνται από ένα οικονομικό σύστημα, το οποίο δεν λαμβάνει υπόψη τις φυσικές του βάσεις και τους πεπερασμένους οικονομικούς πόρους.
Όχι μόνο δεν τους σκέφτεται, αλλά βασικά θέλει να τους αγνοεί. Η Οικονομική κρίση, η κλιματική αλλαγή και οι κοινωνικές ανισότητες είναι τα συμπτώματα αυτής της τύφλωσης των οικονομιών της επικρατούσας τάσης, η οποία οδήγησε σε σημαντικά εσφαλμένη εκτίμηση της σχέσης μεταξύ της περιβαλλοντικής προστασίας και της οικονομικής μεγέθυνσης-ανάπτυξης.
Οι αγορές δεν είναι σε θέση να αποτρέψουν την αύξηση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου και την αύξηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Η διαπίστωση αυτή δεν μπορεί να είναι νέα για το κίνημα της αποανάπτυξης. Ωστόσο, αξίζει να αναφερθεί, επειδή και το ίδιο έχει αντιληφθεί ότι η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών υπήρξε μια ευκαιρία -όχι ακόμα χαμένη- για να παρέμβει πολιτικά και να αποδομήσει τα παλιά πρότυπα σκέψης και στην πολιτική και στην κοινωνία. Να κάνει γνωστές και κατανοητές τις πλούσιες αναλύσεις του για τη σύνδεση ανάμεσα στο περιβάλλον και την οικονομία σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Να συζητήσει με τους «από κάτω» των κοινωνιών σχετικά με τις αναγκαίες αλλαγές και να απαιτήσει τον πολιτικοοικονομικό μετασχηματισμό του συστήματος.
Τα κριτήρια που αναφέραμε υπό τύπον ερωτημάτων στην αρχή, δηλαδή ο περισσότερος προσωπικός χρόνος, ο λιγότερος εργασιακός χρόνος, η αυξημένη αυτάρκεια και οι έντονες κοινωνικές και διανθρώπινες σχέσεις, είναι και ένας προσωπικός οδηγός για το πώς ο καθένας/καθεμία  από μας μπορεί να ακολουθήσει το δικό του/της δρόμο για την προσωπική και συλλογική αλλαγή. Αλλά πώς μπορούμε να χαράξουμε και να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο, ο οποίος μειώνει το οικολογικό μας αποτύπωμα, αλλά καθιστά συγχρόνως δυνατό να ζούμε μια καλή ζωή με επάρκεια αγαθών και μέσων;
Κανόνες για μια ολιστικά καλή ζωή με επάρκεια
Η ευζωία μας μπορεί να βασισθεί σε τέσσερις αρχές-πυλώνες που διαμορφώνουν το κοντσέπτ της επάρκειας:
• Πρώτος πυλώνας: η μείωση του χρόνου εργασίας αποτελεί τον βασικότερο πυλώνα. Με λιγότερη εργασία απελευθερώνονται χρονικοί πόροι, οι οποίοι καθιστούν δυνατή τη φροντίδα για την ανάπτυξη και διατήρηση διαπροσωπικών σχέσεων ή για την αυτοπαραγωγή προϊόντων και χρηστικών αντικειμένων.
• Σαν δεύτερο πυλώνα, που είναι συνέπεια του πρώτου, θεωρούμε την αυτάρκεια που μπορεί να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό οικονομικό κίνημα. Όποιος μπορεί να φροντίζει σε κάποιο βαθμό μόνος του τον εαυτό του, να καλλιεργεί ή να κατασκευάζει, χρειάζεται να κερδίζει λιγότερα χρήματα και έτσι ταυτόχρονα φροντίζει και για τη διατήρηση των πόρων. Έτσι, μπορεί να διαφοροποιηθεί και η "business as usual"  και η αγορά.
• Τρίτος πυλώνας: η προσεκτική κατανάλωση και μια επιπλέον φιλική προς το περιβάλλον στάση, οδηγεί στο να αγοράζονται βιώσιμα πράγματα πιο συνειδητά και για μεγάλης διάρκειας χρήση.
• Τέταρτος: οι διαπροσωπικές σχέσεις και η επένδυση χρόνου στην κοινότητα (σε μια κοινότητα 50 προσώπων μπορούν να δημιουργηθούν 1225 διαφορετικές διαπροσωπικές σχέσεις). Αυτός ο επανα-ανακαλυφθής πλούτος του «κοινωνικού κεφαλαίου»-καλύτερα των σχεσιακών αγαθών- οδηγεί στην αμοιβαία υποστήριξη και σε περισσότερες ευκαιρίες για ανταλλαγή ή δανεισμό. Αυτή η λογική της αλληλεγγύης-συνέργειας και της ευχάριστης συνύπαρξης υποστηρίζεται από φιλικές προς το περιβάλλον τεχνολογίες, από ανοικτού κώδικα ανταλλαγή γνώσεων, από μοντέλα μοιράσματος και από τις μικροεπιχειρήσεις.
Όρια και δυνατότητες υλοποίησης
Οι παραπάνω αρχές επάρκειας αποτελούν επίσης τη βάση για κατάλληλες πρακτικές όσον αφορά στην πολιτική του χρόνου εργασίας και στην κοινωνική πολιτική. Η μείωση του χρόνου εργασίας έχει και μακροοικονομικές επιπτώσεις, επειδή  μπορούν να κατανεμηθούν πιο ομοιόμορφα και σε περισσότερους οι θέσεις εργασίας και έτσι θα μπορούν να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες ύπαρξης.
Πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα η δυνατότητα μείωσης της ανισότητας και της φτώχειας από τις κυβερνήσεις, με το να διανέμουν για παράδειγμα, ένα μερίδιο του εισοδήματος στους φτωχούς. Επίσης να τονισθεί ότι η πολιτική αυτή δεν μπορεί να είναι ακόμα επαρκής: Ο στόχος της πληρότητας-επάρκειας εστιάζεται αρχικά στις πλούσιες χώρες και στους πλούσιους κατοίκους τους, για τα νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα, η μείωση του χρόνου εργασίας, δεν είναι συχνά δυνατή. Λαμβάνει υπόψη εν μέρει μόνο τις παγκόσμιες αδικίες ή τα διαρθρωτικά προβλήματα σε μια κοινωνία. Έτσι, η επάρκεια παραμένει μια ιδέα που πρέπει να μπορεί να την υλοποιήσει κανείς. Ομοίως, υπάρχει έλλειψη επιχειρημάτων για να μπορούν να πεισθούν από την ιδέα της επάρκειας οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ιδιαίτερα , αλλά και οι πολίτες.
Η επάρκεια μπορεί συνεπώς να θεωρηθεί ως σημείο εκκίνησης και αναφοράς και ως οδηγός για δράση, αλλά η ίδια εξαρτάται από σημαντικές αλλαγές στην πολιτική για να μπορέσει να δώσει λύσεις στις παγκόσμιες προκλήσεις. Παρ 'όλα αυτά προσφέρει ένα συνεκτικό σκεπτικό γιατί είναι αναγκαίο να πάμε σε πέρα και ανεξάρτητες από την ανάπτυξη οικονομίες και ταυτόχρονα δίνει και μια αναλυτικά επεξεργασμένη εναλλακτική λύση.

http://www.topikopoiisi.eu/

Φυσική καλλιέργεια: οι βασικές αρχές

του Άντυ Παξινού

Η συμβατική καλλιέργεια στις μέρες μας επικεντρώνεται κυρίως στην παραγωγή μεγάλης ποσότητας ανθεκτικών καρπών με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Με σκοπό το άμεσο κέρδος αγνοώντας πολλές φoρές τις συνέπειες στο περιβάλλον και την υγεία μας. Η καλλιέργεια σήμερα μεταφράζεται σε εργατοώρες, δηλαδή σε κόστος και η “φτηνή” λύση των χημικών σκευασμάτων φαντάζει σωτήρια, καθώς η φροντίδα μεγάλων εκτάσεων με παραδοσιακό τρόπο θα απαιτούσε υπερβολική χειρωνακτική εργασία. Επίσης η αλόγιστη καλλιέργεια μεγάλης ποσότητας καρπών του ίδιου είδους δεν μπορεί να συντηρηθεί από τη φύση και απαιτεί χρήση χημικών λιπασμάτων. Αντικαθιστώντας έτσι τη φυσική τροφή των φυτών, με συνέπεια να θυσιαστεί η ποιότητά τους για χάρη της ποσότητας με αρκετές επιπτώσεις και στην υγεία μας.

 

Photo: The Garden Smallholder@Flickr

Η διατροφή είναι η βάση του σώματος και επομένως της σκέψης μας άρα θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να στοχεύουμε στην καλύτερη δυνατή ποιότητά της και να είναι προτεραιότητά μας. Όπως αναφέραμε και προηγουμένως όμως η ποιοτικότερη τροφή κοστίζει περισσότερο με συνέπεια να φαίνεται πολυτέλεια για την εποχή μας. Μπορούμε όμως πολύ εύκολα να φτιάξουμε ένα μποστάνι στον κήπο ή την ταράτσα μας με σκοπό να καλλιεργήσουμε είδη πλούσια σε ιχνοστοιχεία με χαμηλό κόστος. Διότι το μποστάνι μας θα έχει τις δικές μας διαστάσεις και απαιτήσεις οπότε η εργασία θα είναι ένα “παιχνίδι” που μπορούν να συμμετέχουν άτομα όλων των ηλικιών. Ακόμα, η επένδυση σε καλής ποιότητας χώμα και φυσικά λιπάσματα θα μας εξασφαλίσει τροφή για πολλά χρόνια με χαμηλότερο κόστος και με καρπούς καλύτερης ποιότητας συγκρινόμενους ως και με τους πιο ακριβούς της αγοράς.

 

photo: craigjewell@Flickr

Συλλέγουμε το βρόχινο νερό καθώς είναι από τα βασικότερα αγαθά και μας δίνεται δωρεάν. Η ποιότητα του βρόχινου νερού είναι ανώτερη αφού είναι καθαρό από χημικά και πλούσιο σε ιχνοστοιχεία. Επειδή όμως η ποσότητα συλλογής είναι περιορισμένη, χρησιμοποιείται κυρίως για τη δημιουργία φυσικών υγρών λιπασμάτων και για το πότισμα των σπορόφυτων που είναι πιο ευαίσθητα στα χημικά.
Προμηθευόμαστε ένα φίλτρο χλωρίου ειδικό για πότισμα, για τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν η βροχή είναι περιορισμένη και η συλλογή νερού έχει εξαντληθεί. Ποτίζουμε τα φυτά μας με σωλήνες, με σταγόνες, σε αυτόματο πότισμα. Αν βέβαια το μποστάνι μας είναι μικρό και διαθέτουμε τον χρόνο, το ποτίζουμε όσο χρειάζεται και όπου υπάρχει ανάγκη. Στην περίπτωση που ποτίζουμε με το χέρι, τότε προμηθευόμαστε έναν ψεκαστήρα για τον σωλήνα που μας δίνει την δυνατότητα να ρυθμίσουμε την ένταση αλλά και τον τρόπο που στάζει το νερό. Με αυτόν τον τρόπο θα ρυθμίζουμε το νερό ανάλογα με τις απαιτήσεις της εποχής αλλά προωθούμε και περισσότερο οξυγόνο στο νερό που είναι απαραίτητο για τα φυτά.

                

Photo: rocknrenew@Flickr

Φτιάχνουμε φυσικό υγρό λίπασμα τοποθετώντας τσουκνίδες ή φυτικό κομπόστ σε ένα βαρέλι με βρόχινο νερό. Το αφήνουμε για 2-7 μέρες, στη συνέχεια αραιώνουμε με νερό και ποτίζουμε τακτικά τα φυτά, ανάλογα με τις απαιτήσεις και την εποχή. Ακόμα εμπλουτίζουμε το μποστάνι μας στο τέλος κάθε εποχής με κομπόστ από φυτική ύλη, φύκια και λιπάσματα ορυκτών όπως ο ζεόλιθος.
Φυτεύουμε σε “πολυκαλλιέργεια”, δηλαδή φυτεύουμε σε συγκαλλιέργεια φυτά διαφορετικών ειδών ώστε να έχουμε ποικιλία σε καρπό, με αποτέλεσμα την ποικιλία και σε ωφέλιμα ιχνοστοιχεία στην διατροφή μας. Έτσι πετυχαίνουμε και ισορροπημένη απορρόφηση ιχνοστοιχείων από το χώμα ώστε οι μικροοργανισμοί να είναι σε αρμονία με το έδαφος και να το τρέφουν με φυσικό τρόπο.
Η τροφή είναι το φάρμακό μας, επομένως θα έπρεπε να καλλιεργείται με τη μέγιστη δυνατή φροντίδα και όσο πιο αγνά γίνεται ώστε να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή υγεία του σώματός μας όπως και ένα πιο υγιές περιβάλλον.

Πηγή: http://www.bostanistas.gr

Χειμερινό ηλιοστάσιο! Σήμερα η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου!

Στο χαμηλότερο σημείο του ουρανού για το βόρειο ημισφαίριο, για το έτος που διανύουμε, φθάνει ο ήλιος στις 12.44 σήμερα το μεσημέρι. Πρόκειται για το χειμερινό ηλιοστάσιο που σηματοδοτεί και τυπικά την έναρξη του φετινού χειμώνα. 

Πρόκειται για τη μικρότερη σε διάρκεια ημέρα (και αντίστοιχα τη μεγαλύτερη σε διάρκεια νύχτα) για το βόρειο ημισφαίριο, με τη χώρα μας να αντικρίζει τον ήλιο στις 7.38 το πρωί της Τετάρτης και να τον «αποχαιρετά» μετά από μόλις 9 ώρες και 31 λεπτά, στις 17.09. 
Αντίστροφα, το νότιο ημισφαίριο ζει την έναρξη του καλοκαιριού, με τη διάρκεια της ημέρας να βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.

Το χειμερινό ηλιοστάσιο «πέφτει» συχνότερα στις 21, αλλά και τις 22 Δεκεμβρίου. Σπανιότερα, εμφανίζεται στις 20, ενώ την τελευταία φορά που το χειμερινό ηλιοστάσιο «έπεσε» στις 23 Δεκεμβρίου ήταν το 1903, κάτι που δεν θα ξανασυμβεί πριν από το 2303. 
Το ηλιοστάσιο, πήρε το όνομά του από τον ήλιο και τη «στάση», επειδή κοντά στα ηλιοστάσια (λίγες ημέρες πριν ή μετά) ο Ήλιος μοιάζει να επιβραδύνει τη φαινομενική κίνησή του προς τα βόρεια ή προς τα νότια, μέχρι που την ημέρα του ηλιοστασίου αυτή η κίνηση μηδενίζεται και αντιστρέφεται.
Σε πολλά μέρη του κόσμου, μεγάλες γιορτές λάμβαναν χώρα κατά την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, το οποίο θεωρείτο η γιορτή της γέννησης του Ήλιου.
Προϊστορικά μνημεία, όπως το Στόουνχετζ στη Βρετανία, πιστεύεται ότι σχετίζονταν με την καταγραφή των κινήσεων του Ήλιου στον ουρανό. 

Για τους Ρωμαίους, μεγάλη σημασία είχε η γιορτή του «αήττητου Ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, όταν ο Ήλιος άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό ως θριαμβευτής, για να ξαναφέρει τη ζέστη και τη ζωή στην παγωμένη φύση.

Ο 17χρονος εφευρέτης από τα Τρίκαλα που έφερε την επανάσταση στα χωράφια

Είναι μόλις 17 χρονών και οι προτάσεις των πανεπιστημίων του εξωτερικού να σπουδάσει σε αυτά, έρχονται η μία μετά την άλλη. Ενασχόλησή του; Ό,τι έχει να κάνει με την τεχνολογία στους υπολογιστές: Ψηφιακές πλατφόρμες, εφαρμογές στα κινητά, έξυπνες ιδέες και πρωτότυπες προτάσεις γι’ αυτούς που αναζητούν επιχειρηματική διέξοδο.

Ο λόγος για τον Ευάγγελο Καραθάνο, φετινό απόφοιτο του 3ου Ενιαίου Λυκείου Τρικάλων “Οδυσσέας Ελύτης”. Ιδρυτής του Stegme (stegme.com), μιας ψηφιακής πλατφόρμας που δίνει στο περιεχόμενό σου μια στιγμή για να «λάμψει», δημιουργός του Tsuz, μιας εφαρμογής που βοηθάει πολίτες που πάσχουν από το λεγόμενο σύνδρομο του Decision Fatigue (σύνδρομο αναποφάσιστων) αλλά και ιδρυτής της Προτασιολογίας (protasiology.com), ένα κίνημα που αποσκοπεί στη λύση των προβλημάτων μέσω λεπτομερών και πρακτικών προτάσεων, όπως δήλωσε την περασμένη εβδομάδα στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ στα Τρίκαλα και έγινε είδηση σε όλη την Ελλάδα. Αυτό όμως που ξεχώρισε τον Βαγγέλη είναι η ανακάλυψη του geabit. Για αυτό, αλλά και για τα όνειρά του, μίλησε στον «Ενεργό Πολίτη».
 

Συνέντευξη στον Χρήστο Κοντό για τον Ενεργό Πολίτη:

1. Βαγγέλη βρέθηκες στα 17 σου να συγκεντρώνεις πάνω σου τα φώτα της δημοσιότητας για μια ανακάλυψη που όντως ξεχωρίζει. Το geabit. Θα μας πεις τι ακριβώς είναι;
Το geabit είναι μια συσκευή που καταγράφει και αναμεταδίδει τις περιβαλλοντικές συνθήκες που επικρατούν στην καλλιέργεια ενός αγρότη. Πιο συγκεκριμένα, καταγράφει την θερμοκρασία, την υγρασία αέρα και χώματος, την ηλιοφάνεια, τη βροχή, το χιόνι, το χαλάζι και την ταχύτητα του αέρα. Όλες αυτές οι πληροφορίες στέλνονται στον server (διακομιστής), έτσι ώστε να είναι προσβάσιμες μέσω internet από υπολογιστή ή κινητό. Από εκεί και πέρα, η τεχνητή νοημοσύνη που έχει αναπτυχθεί, αναλύει τα δεδομένα, έτσι ώστε να πάρει ο παραγωγός το μέγιστο από τις πληροφορίες που συλλέγονται.

2. Ποια η χρησιμότητά του για τους αγρότες;
Αρχικά, ο αγρότης θα ξέρει τι συμβαίνει στην καλλιέργεια του σε πραγματικό χρόνο οποιαδήποτε στιγμή μέσω κινητού ή μέσω υπολογιστή. Κατ'αυτόν τον τρόπο θα είναι «συνδεδεμένος» στην καλλιέργειά του χωρίς να χρειάζεται να είναι εκεί. Επιπλέον, η τεχνητή του νοημοσύνη μπορεί να προσφέρει ένα εξειδικευμένο και εμπεριστατωμένο δελτίο καιρού, καθώς και βάση αυτού να συμβουλεύει τον αγρότη πότε πρέπει να ποτίσει και να ψεκάσει με φυτοφάρμακα. Σε περίπτωση που αντιληφθεί καπνό ή φωτιά μπορεί να ειδοποιήσει την πυροσβεστική για να προλάβει τα χειρότερα. Επιπρόσθετα, μπορεί να συμβουλεύσει τον αγρότη στο πότισμα, σχετικά με το πόσο νερό χρειάζονται τα φυτά, σε πραγματικό χρόνο. Όταν το 70% του πόσιμου νερού παγκοσμίως πηγαίνει στην άρδευση, πέρα από την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει το υπερβολικό πότισμα στα φυτά, μπορεί να δημιουργήσει σημαντικό πρόβλημα και στον πλανήτη μας. Επίσης, ίσως και το σημαντικότερο, είναι ότι η τεχνητή του νοημοσύνη μπορεί με τα στοιχεία που έχει συλλέξει ―από την καλλιέργεια αλλά και από τον ίδιο τον αγρότη― να προβλέπει ασθένειες, έτσι ώστε ο αγρότης να λάβει τα μέτρα του. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο χάνονται παγκοσμίως 60 δισεκατομμύρια δολάρια σε σοδειά λόγω ασθενειών, πράγμα το οποίο μας δίνει την εικόνα της σημαντικότητας και της αναγκαιότητας αυτής της συσκευής. Τέλος, το geabit δεν είναι χρήσιμο μόνο για τους αγρότες, αλλά θα είναι αρκετά σημαντικό για την επιστήμη, καθώς θα καταγράψει δεδομένα σε πολύ μεγάλο βαθμό που θα προάγουν την έρευνα σε πολλούς τομείς και που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τα φυτά.

3. Πώς σου ήρθε η ιδέα για τη συγκεκριμένη συσκευή;
Έβλεπα πολλούς αγρότες που ταλαιπωρούνταν να πηγαίνουν στην καλλιέργεια τους να ελέγξουν την κατάσταση καθώς και τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν εκεί. Έτσι σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια συσκευή που θα άλλαζε για πάντα την παρακολούθηση της καλλιέργειας από τον αγρότη. Με τον καιρό, μιας και δεν ήθελα να είναι ένας απλός μετεωρολογικός σταθμός και αφού είδα τα πολύ μεγάλα προβλήματα που έχουν οι αγρότες, ανέπτυξα την τεχνητή νοημοσύνη, δημιουργώντας το πρώτο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης με τέτοιες δυνατότητες.

4. Έχεις σχέση με τα χωράφια;
Δεν ασχολήθηκα, ούτε εγώ, ούτε η οικογένειά μου με την καλλιέργεια χωραφιών. Όμως η ενασχόληση με την γεωργία είναι στην καθημερινότητά μου καθώς ο παππούς μου, Βαγγέλης Παπαευθυμίου, που είναι γεωπόνος ίδρυσε την Λιούλιος-Παπαευθυμίου, που αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί πολύτιμο αρωγό τόσο στον γεωργικό κόσμο των Τρικάλων, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας. Το έμπειρο και επιστημονικά καταρτισμένο προσωπικό της συγκεκριμένης επιχείρισης με βοήθησε και μου έλυνε όποια απορία είχα.

5. Σου πήρε χρόνο η κατασκευή της;
Η κατασκευή της συσκευής ήταν κάτι σχετικά εύκολο για εμένα καθώς είχα αρκετές γνώσεις ηλεκτρολογίας και προγραμματισμού, μιας και ασχολούμουν αρκετά χρόνια με την ρομποτική και τους αυτοματισμούς. Η κατασκευή σε ό,τι αφορά στο σχεδιασμό του εξωτερικού μέρους του geabit, έγινε σε πρόγραμμα τρισδιάστατης σχεδίασης και τα κομμάτια τυπώθηκαν σε τρισδιάστατο εκτυπωτή (3D printer) καθώς το σχολείο μου, το 3ο ΓΕΛ Τρικάλων, απέκτησε τον τελευταίο χρόνο ένα εργαστήριο 3D printing. Οφείλω εδώ να ευχαριστήσω όλους τους καθηγητές μου και ιδιαίτερα τον διευθυντή Ευάγγελο Αργυρόπουλο και τον καθηγητή μου Δημήτρη Λάσκο, για την υποστήριξη και την βοήθεια τους.

6. Μόλις τελείωσες το Λύκειο. Ποια σχολή είναι πρώτη στις επιλογές σου;
Η σχολή που έχω βάλει σαν πρώτη επιλογή είναι η σχολή των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών.

7. Θα σκεφτόσουν μια πρόταση για σπουδές στο εξωτερικό;
Βεβαίως και θα σκεφτόμουν το ενδεχόμενο για σπουδές στο εξωτερικό. Ήδη έχω αρκετές προτάσεις από πολύ μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού και το ενδεχόμενο να συνεχίσω εκεί τις σπουδές μου είναι ακόμα ανοικτό.

8. Ποια είναι τα όνειρά σου;
Να έχω καλές σπουδές, δίπλα σε φωτισμένους καθηγητές.

Καλλιέργεια Βερυκοκιάς

H βερικοκιά είναι οπωροφόρο δένδρο, φυλλοβόλο και καλλιεργείται σε όλες τις εύκρατες χώρες του κόσμου. Ανήκει στην ίδια οικογένεια με τη ροδακινιά, την αμυγδαλιά, κερασιά, δαμασκηνιά και βυσσινιά.
Η καλλιεργούμενη έκταση της βερικοκιάς τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί και η παραγωγή των βερίκοκων δεν είναι σταθερή λόγω ότι επηρεάζεται από τις κλιματικές συνθήκες που επικρατούν και ιδιαίτερα από τους παγετούς της άνοιξης. Κάτω από καλές συνθήκες η βερικοκιά μπορεί να αντέξει και 100 χρόνια.
Χώρες της Ευρώπης, εκτός της Ελλάδας, που παράγουν βερίκοκα είναι η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία.
Μεγάλες ποσότητες βερίκοκων μεταποιούνται και τα προϊόντα (κυρίως κομπόστες) εξάγονται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Κοινή ονομασία: Βερικοκιά, οικ. Ροδοειδών.
Επιστημονική ονομασία: Prunus armeniaca, οικ. Rosaceae

Είδη και ποικιλίες

Υπάρχουν πάρα πολλές ποικιλίες βερικοκιάς σε όλο τον κόσμο. Στη χώρα μας καλλιεργούνται τόσο τοπικές ποικιλίες όσο και ξένης προέλευσης.

Ποικιλίες υπέρπρωιμες

Aurora: είναι ανθεκτική στην ίωση: σάρκα και ο καρπός της είναι μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους. Έχει αρχίσει και φυτεύεται σε πολλές περιοχές.
Ninfa: έχει ωραίο ερυθρό χρώμα, καλή γεύση και ο καρπός της είναι μεσαίου μεγέθους.

Τυρίνθου ή Άργους: τοπική ποικιλία, καλλιεργείται στη Πελοπόννησο(κυρίως στη Κόρινθο) και παίρνουμε καρπούς τέλη Μαΐου. Ο καρπός της είναι κίτρινος με κοκκινωπή χροιά, μέτριας ποιότητας και είναι ευαίσθητη ποικιλία στην ίωση: σάρκα. Η ποικιλία αυτή χρειάζεται γύρω στις 300-400 ώρες σε θερμοκρασία κάτω των 7 βαθμών Κελσίου.
Μπεμπέκου: τοπική ποικιλία, εξαιρετικής ποιότητας και ο καρπός της είναι τόσο για νωπή κατανάλωση όσο και για κονσερβοποίηση. Ο καρπός της είναι μεγάλος και κίτρινος. Στη ποικιλία αυτή οφείλεται σχεδόν το 95% της ελληνικής παραγωγής βερίκοκων και απαιτούνται 300-400 ώρες κάτω από τους 7 βαθμούς Κελσίου . Ανθίζει στο 20 δεκαήμερο του Μάρτη και ωριμάζει Ιούνιο- Ιούλιο. Να έχετε υπόψη: σε κάθε 10 εκατοστά βλαστού να υπάρχουν 4-5 οφθαλμοί, όχι περισσότεροι.
Luizet: ποικιλία από το εξωτερικό και στη χώρα μας καλλιεργείται ελάχιστα. Εύγευστη, με μεγάλο καρπό είναι από τις αξιόλογες ποικιλίες για νωπή κατανάλωση. Οι απαιτήσεις της σε χαμηλές θερμοκρασίες είναι 600 ώρες κάτω των 7 βαθμών Κελσίου. Ανθίζει στο 20 δεκαήμερο του Μαρτίου και ωριμάζει τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου. Προσοχή: σε κάθε βλαστό 10 εκατοστών υπάρχουν 3-4 οφθαλμοί.
Paviot: Αν και οι καρποί της είναι μεγάλου μεγέθους και καλής ποιότητας, δεν έχει διαδοθεί πάρα πολύ λόγω ότι δεν είναι παραγωγική.
Early Orange και Stella: ανθεκτικές σε ασθένειες.

Ποικιλίες με μικρές απαιτήσεις σε ψύχος

Amor Leuch: κατάγεται από την Τυνησία και καλοί επικονιαστές είναι οι ποικιλίες Quardi και Sayeb: χρειάζεται 200 ώρες κάτω από τους 7 βαθμούς Κελσίου και ωριμάζει τους καρπούς της πολύ νωρίς.
Quardi: κατάγεται επίσης από τη Τυνησία.
Στις περισσότερες ποικιλίες της βερικοκιάς τα άνθη αυτογονιμοποιούνται και έτσι δε χρειάζονται επικονιαστή.


Κλίμα και έδαφος

Η βερικοκιά χρειάζεται σχετικά ψυχρό χειμώνα. Σε νότιες περιοχές που ο χειμώνας είναι ζεστός, δεν ανθίζει κανονικά και χάνει τους οφθαλμού της. Είναι ανθεκτική, όπως είπαμε, στις χαμηλές θερμοκρασίες, ακόμα και στους -25 βαθμούς Κελσίου και θέλει ζεστό καλοκαίρι για να αποδώσει.
Στην περιοχή της Χαλκιδικής στη ποικιλία Luizet παρατηρείται οφθαλμόπτωση την άνοιξη, λόγω ανεπάρκειας χαμηλών θερμοκρασιών.
Τα εδάφη στα οποία αποδίδει καλύτερα η βερικοκιά είναι τα βαθιά, πηλώδη και καλά στραγγιζόμενα, ενώ ακατάλληλα θεωρούνται τα ξερά και αμμώδη εδάφη.

Αντέχει όμως στη ξηρασία περισσότερο από τη ροδακινιά.
Το καλύτερο pH εδάφους για τη βερικοκιά είναι 6,0-7,0. Ανήκει στη κατηγορία των δένδρων που έχουν μικρή ανθεκτικότητα στα άλατα, είτε του εδάφους είτε του νερού.

Συμβουλή: Η βερικοκιά δεν πρέπει να φυτεύεται σε περιοχές με υγρή και βροχερή άνοιξη διότι είναι ευαίσθητη σε ασθένειες.

Υποκείμενα βερικοκιάς

Η βερικοκιά πολλαπλασιάζεται με σπόρο και εμβολιασμό.
Σπορόφυτα βερικοκιάς: τα σπορόφυτα προέρχονται από σπόρο της ποικιλίας Μπεμπέκου που έχουν καλή φυτρωτική ικανότητα και είναι απαλλαγμένα από την ίωση Σάρκα. Δεν προσβάλλονται από νηματώδεις και είναι λιγότερο ευαίσθητα στον Καρκίνο των ριζών. Δεν ανέχονται όμως καθόλου τον κακό αερισμό του εδάφους και για αυτό είναι κατάλληλα για ελαφρά εδάφη.
Σπορόφυτα ροδακινιάς: κάτω από συνθήκες ξηρασίας η ροδακινιά ως υποκείμενο τα πάει καλά. Δεν συμφωνεί όμως με όλες τις ποικιλίες της βερικοκιάς.
Σπορόφυτα δαμασκηνιάς: το υποκείμενο Myrobalan B-Κορομηλιά συνιστάται για υγρά εδάφη, ενώ το υποκείμενο Marriana GF-8-1 συνιστάται όταν το έδαφος είναι πολύ βαρύ.
Σπορόφυτα αμυγδαλιάς: κατάλληλα για βαθιά και ασβεστούχα εδάφη.

Φύτευση βερικοκιάς
Το καλύτερο σημείο για τη φύτευση της είναι μια ηλιόλουστη θέση.
Για εσάς που έχετε κήπο είναι καλό στο σύστημα φύτευσης κατά τετράγωνα, η απόσταση μεταξύ των δένδρων πρέπει να είναι 5,5 – 6 μέτρα και να αφήνετε πάνω στα δένδρα σας πολλά κλαδιά, να μοιάζει με κύπελλο.
Αν έχετε τοίχο γύρω από τον κήπο σας φυτέψτε σε απόσταση 30 εκατοστών.

Κλάδεμα βερικοκιάς

Η βερικοκιά παράγει λίγους βλαστούς και μακριούς. Οπότε με το κλάδεμα της αφαιρούμε τα κλαδιά που έχουν προσβληθεί από κάποια ασθένεια ή όταν βρίσκονται το ένα πολύ κοντά στο άλλο. Αυστηρό κλάδεμα στη βερικοκιά οδηγεί σε πτώση των καρπών.
Κατάλληλο σχήμα κλαδέματος για τη βερικοκιά είναι η παλμέτα, δηλαδή κλαδεύουμε σε ύψος 50-60 εκατοστών το δενδρύλλιο και το φθινόπωρο του πρώτου χρόνου επιλέγονται οι δύο βραχίονες (αποτελούν τον “1ο όροφο”) που έχουν την ίδια κατεύθυνση με τη γραμμή των δένδρων και ο κεντρικός άξονας που θα συνεχίσει την ανάπτυξη προς τα πάνω, ο οποίος και κλαδεύεται σε ύψος 60 – 70 εκατοστών. Η ίδια εργασία εκτελείται κάθε χρόνο μέχρι το δένδρο μας να φτάσει τα 3,5 – 4 μέτρα.
Νωρίς το καλοκαίρι, αραιώνουμε τους βλαστούς με απόσταση μεταξύ τους τα 4 – 5 εκατοστά, ενώ τους καρπούς τους αραιώνουμε στα μέσα με τέλη άνοιξης και αφήνουμε τρεις καρπούς ανά κλαδί. Προσοχή: οι καρποί της βερικοκιάς είναι πολύ ευαίσθητοι και μαυρίζουν εύκολα, οπότε το αραίωμα να γίνεται προσεκτικά και όχι με απότομες κινήσεις.

Άρδευση βερικοκιάς

Η βερικοκιά έχει αυξημένες απαιτήσεις σε νερό, αφού αναπτύσσεται σε θερμά κλίματα ή περιοχές. Είναι δένδρο που παράγει πολλούς καρπούς, έχει πλούσιο φύλλωμα και συνεπώς πρέπει να αρδεύεται συχνά και όσο χρειάζεται. Όμοια λοιπόν με τη ροδακινιά, αλλά αφού μαζέψετε τους καρπούς σας, δεν θα σταματήσετε το πότισμα, είναι λάθος και δεν πρέπει να γίνεται σε καμία περίπτωση.

Καλλιέργεια της βερικοκιάς σε γλάστρα;

Η βερικοκιά δεν μπορεί να καλλιεργηθεί σε γλάστρα, αφού δεν υπάρχει νάνα ποικιλία!

Λίπανση βερικοκιάς

Η βερικοκιά έχει περίπου τις ίδιες απαιτήσεις με τη ροδακινιά σε λιπαντικά στοιχεία, μόνο που δεν είναι τόσο απαιτητική σε άζωτο. Η αζωτούχος λίπανση της βερικοκιάς είναι ετήσια και γίνεται Φεβρουάριο με Μάρτιο. Αν έχετε δένδρο 1-3 ετών: 1 κιλό/δένδρο θειική αμμωνία (στα ασβεστούχα εδάφη) ή 1,3 κιλά/δένδρο νιτρικό νάτριο (μη ασβεστούχα εδάφη), δένδρο 4 ετών και άνω: 3-5 κιλά/δένδρο θειική αμμωνία, 500 γρ./δένδρο υπερφωσφορικό κάλιο και 300 γρ./δένδρο θειικό κάλιο.
Στη βερικοκιά συχνά παρατηρείται τροφοπενία βορίου, η οποία εκδηλώνεται στα φύλλα και στους καρπούς. Τα φύλλα γίνονται στενά και εύθραυστα και σε μερικές περιπτώσεις μοιάζουν με βάρκες. Επίσης, παρατηρούνται νεκρές κηλίδες, στρογγυλές και διάσπαρτες, που δίνουν την όψη τρυπημένων φύλλων. Στους καρπούς, έχουμε εσωτερικό μαύρισμα και οι ιστοί του μοιάζουν με φελλό. Εξωτερικά οι καρποί σχίζονται στο 1/4 του πάχους της σάρκας.
Η θεραπεία γίνεται με προσθήκη βόρακα στο έδαφος (100-125 γραμ./δένδρο) ή ψεκάζουμε τα φύλλα με 0,125% βορικό οξύ.

Εχθροί της βερικοκιάς


Καπνώδης ή πλατυκέφαλος σκώληκας

Ο καπνώδης ή πλατυκέφαλος σκώληκας θεωρείται σοβαρός εχθρός της βερικοκιάς. Η βλάβη από τις στοές στον φλοιό και στο ξύλο του κορμού προκαλεί σχεδόν πάντα το θάνατο των δένδρων.

Όταν βρίσκεται στη μορφή του ενήλικου, δραστηριοποιείται κυρίως την άνοιξη και τρέφεται από το φύλλωμα του δένδρου. Αφήνει τα αυγά του, είτε ένα-ένα είτε σε ομάδες, κυρίως στο έδαφος κοντά στον λαιμό του δένδρου αλλά και σε ρωγμές της βάσης του κορμού, κοντά στο έδαφος.
Η στοά που ανοίγει η προνύμφη κυμαίνεται από τα 50 εκατοστά και μπορεί να φτάσει τα 150 εκατοστά.
Καταπολέμηση: είναι καλό να εφαρμόζονται κάποια καλλιεργητικά μέτρα προληπτικά, όπως τακτική άρδευση και λίπανση, ώστε τα δένδρα να κρατιούνται ζωηρά. Αν παρατηρήσετε το έντομο στο δένδρο σας απομακρύνετε το με το χέρι.
Αν πάλι ο πληθυσμός του είναι αρκετά μεγάλος, ψεκάστε το δένδρο και κυρίως τον κορμό, το καλοκαίρι με το κατάλληλο εντομοκτόνο.
Για να καταπολεμήσετε τις προνύμφες, ποτίστε γύρω από το δένδρο, σε ακτίνα 50-60 εκατοστών, τέλος καλοκαιριού αρχές φθινοπώρου με lindane ή endosulfan, αφού τα έχετε διαλύσει στο νερό. Επαναλάβετε κάθε 40-60 ημέρες.

Ασθένειες της βερικοκιάς

Ευλογιά ή Σάρκα

Η ευλογιά ή σάρκα, η πιο σημαντική και σοβαρή ασθένεια της βερικοκιάς. Πρωτοεμφανίστηκε στη Πελοπόννησο αλλά πλέον έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα.
Τα συμπτώματα παρουσιάζονται τόσο στα φύλλα όσο και στους καρπούς. Τα φύλλα παρουσιάζουν χλώρωση υπό τη μορφή του μωσαϊκού ή και καμιά φορά μοιάζει με δακτύλιο. Το σύμπτωμα αυτό φαίνεται καθαρά αν κρατήσουμε ένα φύλλο ενάντια στον ήλιο.

Συμπτώματα σάρκας σε φύλλα δαμασκηνιάς.

Στους καρπούς τα συμπτώματα είναι πολύ πιο έντονα και ο καρπός παραμορφώνεται τόσο πολύ που θα είναι δύσκολο να το δούμε και να μη το καταλάβουμε. Γίνεται τελείως άνοστος, δεν ωριμάζει κανονικά, η επιφάνεια έχει βυθιστεί και κάνει τον καρπό να φαίνεται ανώμαλος. Συγκεκριμένα, οι βυθισμένες περιοχές είναι χρώματος πράσινου ή καστανού και καμιά φορά σχηματίζονται νεκρωτικοί δακτύλιοι.

Καταπολέμηση: λόγω της σοβαρότητας της ασθένειας, αν διαπιστωθεί κάποιο δένδρο με τον ιό πρέπει να εκριζωθεί αμέσως και να καεί. Σε περιοχές που η ασθένεια ενδημεί, ο καλύτερος τρόπος είναι η χρήση ανθεκτικών ποικιλιών όπως είναι η Stella.

Φαιά σήψη ή Μονίλια

Η Φαιά σήψη ή Μονίλια, προσβάλει τα άνθη, νεαρούς βλαστούς και ώριμους καρπούς. Η προσβολή μοιάζει με ζημιά από παγετό, με τη διαφορά ότι η συγκεκριμένη ασθένεια συνοδεύεται από τη παραγωγή κόμεος ( φυτικό έκκριμα).

Καταπολέμηση: Συνίσταται ψεκασμός με βορδιγάλειο πολτό- Aqquos 20 WP: διαλύουμε 4,25 γραμ σε 1 λίτρο νερού και ψεκάζουμε το φύλλωμα.
Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί το σκεύασμα Copperplus 20 WG, ακριβώς με την ίδια ποσότητα. Και τα δύο σκευάσματα εφαρμόζονται το φθινόπωρο, μόλις πέσουν τα φύλλα και τον χειμώνα πριν “φουσκώσουν” οι οφθαλμοί και εμφανιστούν τα νέα άνθη.

Βακτηριακό έλκος

Το Βακτηριακό έλκος είναι μια από τις σοβαρότερες βακτηριώσεις και είναι δυνατό να προκαλέσει και αποξήρανση ολόκληρων δένδρων. Οι ζημιές είναι μεγαλύτερες στα νεαρά δένδρα, η αποξήρανση των οποίων μπορεί να φτάσει και το 75-80%. Σχηματίζονται έλκη στα κλαδιά, με αποτέλεσμα να ξηραίνονται και τα μάτια.
Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίζονται κατά το τέλος του χειμώνα, αρχές άνοιξης. Το έλκος αρχικά μοιάζει με κηλίδα, η οποία στη πορεία γίνεται καστανή ή καστανόμαυρη και η επιφάνεια της βυθίζεται. Κατά το τέλος της άνοιξης ή αρχές καλοκαιριού, το δένδρο “αντιδρά” και σχηματίζει επουλωτικό ιστό περιφερειακά του έλκους και το “αναγκάζει” να σταματήσει την ανάπτυξη του.
Τη μεγαλύτερη ευπάθεια στην ασθένεια την έχουν τα δένδρα κατά τους μήνες Οκτώβριο- Δεκέμβριο.

Καταπολέμηση: πρώτα και κύρια, αφαιρούμε και καταστρέφουμε τυχόν προσβεβλημένα κλαδιά του δένδρου, κυρίως το καλοκαίρι και με ξηρό καιρό. Επίσης, χρησιμοποιούμε ανθεκτικές ποικιλίες ή υποκείμενα. Τέλος, χρησιμοποιούνται τα εξής σκευάσματα: Blue Shield 50 WP, όπου διαλύουμε 1,7 γραμ. σε ένα λίτρο νερό και ψεκάζουμε το φύλλωμα και το Zetaram 30 SC, με ποσότητα 2,8 γραμ./λίτρο. Πρέπει όμως και με τα δύο σκευάσματα να ψεκάζετε, είτε πριν είτε μετά τη πτώση των φύλλων.

Ροδακινιά: όσα πρέπει να γνωρίζουμε για την καλλιέργειά της

Η ροδακινιά ζει 30 χρόνια κατά μέσο όρο, όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες και ανάλογα με το υποκείμενο της ποικιλίας. Αποδίδει καρπούς μετά το τρίτο χρόνο από τη φύτευση της, των οποίων η ποιότητα είναι καλύτερη σε περιοχές όπου τα καλοκαίρια είναι ζεστά και οι χειμώνες ήπια κρύοι.

Η ροδακινιά είναι πυρηνόκαρπο, φυλλοβόλο οπωροφόρο δέντρο που ανήκει στο γένος Προύμνη και στην οικογένεια των Ροδοειδών. Η καταγωγή της είναι από την Κίνα, όπου ακόμα και σήμερα υπάρχει ως αυτοφυής. Στη συνέχεια η καλλιέργεια της επεκτάθηκε προς τις χώρες της Μεσογείου και αργότερα προς την Αμερική και την Αυστραλία. Σήμερα είναι το περισσότερο καλλιεργούμενο οπωροφόρο δέντρο στον κόσμο μετά τη μηλιά.

H καλλιέργεια της ροδακινιάς είναι μια από τις σημαντικότερες της χώρας μας, με τα επιτραπέζια ροδάκινα να συμμετέχουν σε ποσοστό 40% και τα βιομηχανικά ροδάκινα ή συμπύρηνα με ποσοστό 60%. Άλλες χώρες της Ευρώπης που παράγουν ποσότητες ροδάκινων είναι η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία

Το ύψος του δέντρου φτάνει τα 4,5 μέτρα ο κορμός και οι βλαστοί έχουν φλοιό κοκκινωπού ή πρασινωπού χρώματος. Τα φύλλα του είναι λογχοειδή, πριονωτά στιλπνά, μυτερά στην κορυφή και χρώματος πράσινου, έχουν δε αδένες στη βάση τους από όπου κατά περιόδους εκκρίνουν ένα υγρό σαν ρετσίνι που προσελκύει διάφορα μικρά έντομα. Τα άνθη της ροδακινιάς έχουν πέντε ρόδινα πέταλα και φύονται στις μασχάλες των φύλλων και των βλαστών. Οι πρώιμες ποικιλίες έχουν μεγάλα πέταλα και οι όψιμες μικρά. Ο καρπός της ροδακινιάς είναι το ροδάκινο.

Η ροδακινιά ζει 30 χρόνια κατά μέσο όρο, όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες και ανάλογα με το υποκείμενο της ποικιλίας. Αποδίδει καρπούς μετά το τρίτο χρόνο από τη φύτευση της, των οποίων η ποιότητα είναι καλύτερη σε περιοχές όπου τα καλοκαίρια είναι ζεστά και οι χειμώνες ήπια κρύοι.

Είδη και ποικιλίες ροδακινιάς

Οι τρείς βασικές κατηγορίες ροδάκινων είναι
τα επιτραπέζια ροδάκινα (με χνούδι): May Crest, Maria Bianca, O’Henry, Fayette και Royal Glory,
τα νεκταρίνια (χωρίς χνούδι): Stark Red Gold, Spring Red, May Grand, Fire bright και Rita Star και 
τα ροδάκινα που είναι κατάλληλα για κονσερβοποίηση: Catherina και Everts.

Τα χαρακτηριστικά των ποικιλιών που έχουν μεγάλη σημασία είναι: ο χρόνος ωρίμανσης του καρπού, το μέγεθος του, το χρώμα του, η ύπαρξη χνουδιού ή όχι, η ευκολία αποχωρισμού της σάρκας από τον πυρήνα (κουκούτσι) και το βάρος του καρπού.

Απαιτήσεις
Η ροδακινιά είναι δέντρο που του είναι απαραίτητη η έντονη ηλιοφάνεια και θερμότητα έτσι ώστε να παράγει καρπούς. Είναι απαραίτητο το ξηρό και ζεστό καλοκαίρι με θερμοκρασίες που να φτάνουν ακόμη και τους 35 βαθμούς Κελσίου περίπου. Οι περιοχές με αυξημένη υγρασία είναι καλό να μη προτιμούνται διότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να καταπολεμηθούν κάποιες μυκητολογικές ασθένειες.

Ευδοκιμεί σε έδαφος ελαφρύ, που στραγγίζει και αερίζεται καλά και όχι ασβεστούχο, διότι θα υποφέρει μόνιμα από έλλειψη σιδήρου. Ανήκει στη κατηγορία των φυτών με μικρή ανθεκτικότητα στα άλατα εδάφους αλλά και του αρδευτικού νερού.

Η καλύτερη εποχή φύτευσης είναι από  τέλη φθινοπώρου μέχρι έως τα μέσα του χειμώνα.

Το κλάδεμα της ροδακινιάς είναι μεγάλης σημασίας και πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο. Σαν δένδρο έχει τη τάση να "δίνει" καρπούς σε βλαστούς παλαιότερων ετών, οπότε στόχοι του κλαδέματος είναι να αφαιρούνται παλαιότεροι βλαστοί ώστε να σχηματίζονται νέοι και να παραμένει  στο δένδρο  ο απαραίτητος αριθμός καρποφόρων βλαστών.

Στη ροδακινιά εφαρμόζονται δύο είδη κλαδέματος, το θερινό και το χειμερινό.
Το θερινό κλάδεμα αποβλέπει στην απομάκρυνση των “περίσσιων” κλαδιών και το κάνουμε τον Ιούνιο.
Το χειμερινό κλάδεμα διακρίνεται σε βραχύ και μακρύ.

Με το βραχύ κλάδεμα, αφαιρούμε κομμάτια των κλαδιών (όχι ολόκληρα) έτσι ώστε να μείνουν πάνω 6-8 ματάκια (οφθαλμοί) και με το κλάδεμα αυτό δεν χρειάζεται αραίωμα. Είναι κατάλληλο για ποικιλίες που παράγουν μεγάλους καρπούς καθώς και σε δένδρα μεγάλης ηλικίας.

Το μακρύ κλάδεμα εφαρμόζεται σε ποικιλίες που “δίνουν” καρπούς μικρούς σε μέγεθος και νεαρά δένδρα. Στη περίπτωση αυτή αφαιρούμε τα κλαδιά ολόκληρα και ακολουθεί και αραίωμα καρπών.

Η ροδακινιά απαιτεί θερμό καλοκαίρι, έχει και μεγάλες απαιτήσεις σε νερό και μάλιστα να υπάρχει άφθονο νερό για άρδευση. Τη μεγαλύτερη ποσότητα τη χρειάζεται το διάστημα Απρίλιο-Αύγουστο λόγω ότι τη περίοδο αυτή αναπτύσσει πολλούς νέους βλαστούς.

Αντίθετα η περίσσεια νερού, προκαλεί ζημιά στο ριζικό της σύστημα, κυρίως στα εδάφη με κακή αποστράγγιση. Η ποσότητα και η συχνότητα των ποτισμάτων καθορίζονται από τις εδαφοκλιματικές συνθήκες, τους ανέμους και την ποικιλία που έχουμε επιλέξει. Σε κάθε περίπτωση, τα ποτίσματα πρέπει να είναι τακτικά γιατί τα ακανόνιστα ποτίσματα δημιουργούν προβλήματα στο δέσιμο και στην ανάπτυξη των καρπών.
Η ροδακινιά είναι απαιτητικό δένδρο σε άζωτο και κάλιο και λιγότερο σε φώσφορο.

Συγκομιδή
Η συγκομιδή των ροδάκινων αρχίζει στα τέλη Μαΐου και ολοκληρώνεται στα τέλη Σεπτεμβρίου στη Β. Ελλάδα. Βασικό κριτήριο για την έναρξη συγκομιδής μιας ποικιλίας είναι ο βαθμός ωρίμανσης του καρπού.

Ο καρπός θεωρείται έτοιμος για συγκομιδή όταν έχει το μέγεθος και το χρώμα που προστάζει η ποικιλία και έχει πλούσιο άρωμα. Συνήθως τα φρούτα συλλέγονται 1-2 μέρες νωρίτερα προκειμένου να είναι πιο σκληρά ώστε να αντέξουν τη συσκευασία, μεταφορά και παραμονή στο μανάβικο προτού καταστραφούν. Συνήθως το ροδάκινο διατηρεί τη σφριγηλότητα του για 2-3 μέρες εκτός ψυγείου και 5-7 μέρες εντός οικιακού ψυγείου.

Σε γλαστρα
Μπορείτε να αγοράσετε μια νάνα ποικιλία ροδακινιάς σε μεγάλο δοχείο και να το τοποθετήσετε στο μπαλκόνι σας, αρκεί να είναι σε απάνεμη θέση.
 
Εχθροί και Ασθένειες
Πράσινη αφίδα της ροδακινιάς
Τα χειμερινά αυγά γεννιούνται στη ροδακινιά και βρίσκονται στους οφθαλμούς και σε εσοχές του φλοιού. Είναι έντομο πολύ ανθεκτικό στο κρύο και προσβάλει νεαρά κλαδιά και τρυφερά φύλλα προκαλώντας τους καρούλιασμα. Η αφίδα είναι σημαντικός φορέας ιών και τα μελιτώδη αποχωρήματά τους προκαλούν ανάπτυξη μυκήτων.

Ανάρσια ή σοκολατένιο σκουλήκι
Η προνύμφη του εντόμου (σκουλήκι) έχει σοκολατένιο χρώμα, ενώ το ενήλικο έχει το χρώμα της τέφρας. Όταν ξεκουράζεται τα φτερά του είναι σε σχήμα στέγης πάνω από το σώμα του. Προσβάλει κυρίως τη ροδακινιά, τη βερικοκιά και την αμυγδαλιά. Παρατηρούνται τρύπες (στοές) στον φλοιό αλλά και σε κλαδιά μικρής ηλικίας. Χαρακτηριστικό της στοάς που σχηματίζει η ανάρσια είναι ένας σωληνίσκος, γνωστός και ως καπνοδόχος. Τους καρπούς τους τρώνε επιφανειακά ενώ σε έντονη προσβολή φτάνουν μέχρι το εσωτερικό τους.
 
Βαμβακάδα της ροδακινιάς
Παρατηρούνται πυκνοί πληθυσμοί σε ροδακινιά, μουριά και ακτινιδιά. Τα αυγά του έχουν χρώμα ερυθροπορτοκαλί (αν δώσουν αρσενικά άτομα) και λευκό(αν δώσουν θηλυκά άτομα). Το ενήλικο είναι κίτρινο ή πορτοκαλί. Οι νεαρές προνύμφες έχουν τη τάση να εγκαθίστανται η μια δίπλα στην άλλη. Προσβάλει κυρίως βλαστούς, κλαδιά, κορμό και πιο σπάνια καρπούς και φύλλα. Τα προσβεβλημένα μέρη εξασθενούνται και μπορεί να έχουμε την ξήρανση ολόκληρου δένδρου.

Εξώασκος
Μια ασθένεια που προσβάλει πολύ σοβαρά τη ροδακινιά αλλά και την αμυγδαλιά. Τα συμπτώματα είναι ιδιαίτερα έντονα στα φύλλα, τα οποία παρουσιάζουν ανώμαλη πάχυνση, κατσάρωμα αλλά και πάχυνση. Αρχικά το χρώμα τους είναι ερυθρό, στη πορεία γίνεται ερυθροκίτρινο ενώ στο τέλος γίνονται καστανά, μαραίνονται, ξηραίνονται και πέφτουν.

Κορύνεο
Προκαλεί ζημιές στους βλαστούς, τους οφθαλμούς, τα άνθη, τα φύλλα και τους καρπούς. Αρχικά στα φύλλα έχουμε κυκλικές κηλίδες, οι οποίες στη πορεία γίνονται καστανές και προχωρούν στο κέντρο του φύλλου και ξηραίνονται. Το νεκρό κομμάτι πέφτει και δημιουργούνται οπές που μοιάζουν με τρύπες από σκάγια. Στους καρπούς σχηματίζονται κηλίδες, παρόμοιες με εκείνες των φύλλων, ενώ στους βλαστούς σχηματίζονται κηλίδες οι οποίες μαλακώνουν.

Ωίδιο
Προσβάλει φύλλα, βλαστούς, άνθη, οφθαλμούς και καρπούς. Χαρακτηριστικό του ωιδίου είναι ότι όλα τα προσβεβλημένα όργανα παρουσιάζουν ένα αλευρώδες επίχρισμα.

Μονίλια
Προσβάλει τα άνθη αλλά και τους καρπούς.